Zwarte Haan-Tzum

In Europa ligt een net van routes naar Santiago de Compostela, pelgrimswegen, die al voor de middeleeuwen door honderden en duizenden zijn afgelegd. St Jacobiparochie is een beginpunt voor deze tocht. Echter wil ik “van mare til mare” lopen. Van de Waddenzee vanaf het punt Zwarte Haan naar de Atlantische oceaan ; Finistèrre wat letterlijk het einde van de wereld in het Latijn betekent was de plaats waar de apostel Jacobus voor het eerst voet aan land zou hebben gezet op het Iberische schiereiland. Maar voor nu het begin van het Jabikspaad . Van Zwarte Haan naar Hasselt.
150 km lang  en zoals de kaart laat zien,  kun je vanuit Sint Jacobiparochie kiezen voor een west- of een oostroute. Ik kies voor de oostelijke route. Vanaf Jirnsum gaat het dan gezamelijk naar Hasselt.

Vannacht wel iets minder geslapen, toch wel spannend zo´n vuurdoop. Om 7 uur gaat de wekker, nog even mijn lijstje nakijken; heb ik alles, of waar laat ik alles! De kilo´s wegen zwaar op mijn schouders en ik heb toch nog niet helemaal de rugzak goed afgesteld. Na een bak koffie op naar Zwarte Haan. Het weer lijkt prachtig met hier en daar een iets dreigende lucht. Op Zwarte Haan is het stil, alleen de krantenman  heeft de weg versperd , voor de rest is het stil daar op het einde van de wereld. Hup de rugzak op de schouder, riemen aan sjorren, nog een laatste tût en de eerste stappen zijn gezet. Ik besluit over de dijk te gaan lopen in plaats van er onder. Het uitzicht op het wad blijft fascinerend. De eerste 8 kilometers ben ik bezig met mijn rugzak, er zit iets niet goed. Links is prima maar rechts krijg ik er maar niet bij. Half 10 hoor ik de klok van de grote kerk van St Jabik slaan, ik ben hem dan al voorbij, passeer nu net de St Jacobs appelboom. Om 11.00 ben ik bijna bij Ried, hoop hier een bakje koffie te scoren en een stempel. In Minnertsga was niemand thuis; dus geen stempel.

In Ried mij eerste kennismaking met mensen die een stempelpost bemannen. Veel gehoord van dit soort verhalen van Cees en Dicky, maar niet gedacht dat ik er zo snel eentje zou kunnen schrijven. De familie Deelstra ( Ruurd en Akke) in Ried. Koffiedrinken bij hun aan de keukentafel, en dan blijkt de wereld klein. Ze kennen Ruurd van Slooten, en blijken verre familie van Durk en Ditty  (Reitsum) te zijn, en ook nog van Ytsje en Rene  uit Ginnum( Willem en Ytsje Jansma). Mijn eerste ontmoeting is daar!

In Boer, schalsum en Franeker nog stempels gehaald, tevens in Franker wat boodschappen voor straks; mijn diner

Eind bestemming voor vandaag is Tzum, bij de familie Wijnstra,  Boerencamping Ny Herema
Heb een prachtig plekje aan de vaart en bij een mede campinggast mag ik mijn spullen laten drogen op hun waslijn, straks n bakje doen bij de familie Wijstra en een stempel halen. Nog even een wetenswaardigheidje over Tzum.
 

De toren van Tzum is de hoogste van alle dorpskerken in Friesland, in is van verre al te zien De spits reikt tot 72 meter hoog. Het is vooral de 41 meter lange spits die de oorzaak is van deze uitzonderlijke afmeting. Volgens een bekende sage hebben de bewoners van Oldeboorn gewedijverd met Tzum om de kerk met de hoogste toren. De Oldeboorners wilden de hoogste toren van Friesland hebben, wat betekende dat hun toren hoger moest worden dan die van Tzum. Daarom reisden twee mannen naar Tzum om te bepalen hoe hoog die toren precies was. Ze beklommen de toren en maten de hoogte met een touw. Daarna bleven ze in de plaatselijke herberg overnachten. Terwijl ze sliepen sneed de waardin een flink stuk van het touw af. Het uiteindelijke gevolg was dat de toren van Oldeboorn toch lager werd dan de toren van Tzum. De inwoners van Oldeboorn worden sindsdien tuorkenmjitters (torenmeters) genoemd en die van Tzum lyntsjesnijers (lijntjesnijders).