Dag 16; Eijsden, Vise, Luik 23 kilometer

Gisteravond nog langs de Maas gezeten, dit deden veel mensen van de camping. Prachtige zonsondergang maar dan wordt het snel fris.

Oplader bij de beheerder en hup in de tent. Vannacht veel last weer van mijn knie, maar twee pillen geslikt en vanochtend gelijk maar weer een, tape aangebracht. De rust dag was uiteindelijk toch niet een echte rustdag.

Op naar de Belgische grens.  Het gehele pad naar Luik toe loop ik lang de Maas, zo nu en dan op een soort van eiland. Er stromen namelijk twee rivier armen van de Maas, zo hop ik van vaste wal naar eiland. Het “moi en goedendag”  is nu voorbij, het is nu “bonjour en salut”.

Op de Altasbrug naar de wijk Ourtemeuse, waar ik moet zijn, spreekt een meneer mij aan. Hij heeft een tulband op zijn hoofd.  Ik denk nog; oei ik ken geen Frans maar helemaal niet Arabisch. Ik versta eerst niet wat hij zegt maar dan zegt hij “Camino?”, gelukkig gaan we dan verder in het Engels. Mijn Frans is belabberd, dat is zelfs nog sterk uitgedrukt.  Je ne parle pas francais.

Ik ben een man van handen en voeten werk, dat is altijd nog gelukt tijdens de vele vakanties in Frankrijk. Deze meneer had de Camino twee jaar geleden gelopen. De Camino lopers zijn net motorrijders; zij zwaaien naar elkaar onderweg terwijl ze elkaar niet kennen.

Camino lopers beginnen een praatje en delen hun ervaringen.  Zodra ze de Jakobsschelp zien, ben je een van hun.

Op de brug moet ik afslaan naar de jeugdherberg,  de wijk outremeuse is eigenlijk ook een eiland.

Ik ben daar eerst dus kan ook als eerste een bed uitzoeken. De kamer deel ik met nog vier anderen. Gauw douchen. Mijn knie voelt erg warm aan zelfs door de broek heen.  Straks maar met de voet even omhoog onder het genot van drinken. Ha wol ‘t ein yn’e bek.

Mijn eerst kamergenoot is er, een Duitser die de Camino op de fiets doet. Hij heeft vandaag 30 kilometer gefietst en is net zo kapot als mij, er stond vandaag een harde wind.

We zullen zien wat we nog meemaken hier, maar dat volgt morgen dan maar weer.

Á demain, á bientôt,  Sjoerd